ventilatoren

Het biedt kunstmatige beademing. Kunstmatige beademing wordt aan de patiënt gegeven omdat de cerebrale cortex niet langer dan 5 minuten zonder zuurstof kan overleven. Dus een goede externe zuurstoftoevoer wordt gegeven voordat de hartspier faalt. Kunstmatige ademhaling ventileert de longblaasjes met lucht. Binnen op de intensive careafdeling heeft een patiënt vaak ademhalingshulp nodig. daarom ventilatoren zorgen voor verrijkte zuurstof, medicinale lucht bij agecontroleerde temperatuur. Ze werken op verschillende manieren. Gecontroleerde ademhaling is die waarin de ademhaling begint met een timingmechanisme. Het wordt gebruikt wanneer de patiënt niet volledig zelfstandig kan ademen. Het biedt inspiratie en verval tegen een vaste prijs. Ondersteunende ademhaling is door de patiënt geïnitieerde ademhaling. Het wordt gebruikt wanneer een persoon ademhalingsmoeilijkheden heeft vanwege de hoge luchtwegweerstand. De derde modus is de modus Assist - Control, waarin servostuurbare ventilators worden gebruikt die naar elke modus kunnen schakelen, afhankelijk van de toestand van de patiënt.

Methoden voor kunstmatige ademhaling

• mechanisch
• Niet mechanisch

Mechanische methoden voor kunstmatige ademhaling

Tijdens ernstig ademhalingsfalen wordt kunstmatige beademing gedurende langere tijd gegeven. Twee soorten mechanische methoden zijn

1. Ventilator met negatieve druk
2. Positieve druk ventilator

Ventilator met negatieve druk

Deze methode bestaat uit een luchtdichte kamer en een elektrisch aangedreven pomp. Pomp wordt gebruikt om de druk in de kamer te verhogen of te verlagen.

Procedure:
De patiënt moet in de kamer zittenmet hoofd en nek buiten de kamer. Wanneer de druk in de kamer toeneemt, expandeert de wand van de borstkas als gevolg van onderdruk. Als de borstwand uitzet, wordt meer lucht in de longen getrokken. Op hetzelfde moment, wanneer de druk in de kamer toeneemt, treedt de expiratie af. De methode wordt gebruikt voor verlamming van de ademhalingsspieren.

Positieve druk ventilator

Deze methode blaast de longen met tussenpozen oppositieve druk. Een buis passeert via de mond in de luchtpijp. Een pomp levert de zuurstoftoevoer of zuurstof gemengd met kooldioxidedoevoer. Tussen elke pompslag is de gasstroom verstoord. Dus gas wordt verdreven.

Niet-mechanische methoden voor kunstmatige ademhaling

Holgen - Nielson-methode en mond-tot-mond ademhalingstechniek wordt gebruikt. De Nielson-methode wordt ook wel Backpressure-armliftmethode genoemd, wat een beter resultaat oplevert.

Werken met een beademingsapparaat

Tijdens het inspiratieproces, de luchtcompressortrekt de lucht via het luchtfilter en geeft deze aan de hoofdsolenoïde. Het belangrijkste onderdeel is de balg waarop de bodem- en bovenkleppen zijn bevestigd. Nadat de lucht is bereikt, forceert de elektromagnetische klep de onderste inlaatklep van de balg en opent de uitlaatklep om te sluiten. De regelklep zorgt ervoor dat de zuurstof op gecontroleerde wijze de kamer kan passeren. De balgkamer heeft een hoge druk en comprimeert zo de balg en dwingt de bovenste uitlaatklep te openen. Vandaar dat de met zuurstof verrijkte lucht door de hoofdsolenoïde gaat en de externe buizen bereikt. Daarna gaat het naar bacteriefilter, luchtbevochtiger, vernevelaar en tenslotte naar de longen. Luchtbevochtiger wordt gebruikt om longschade van de patiënt te voorkomen. Het bevochtigt de zuurstof met behulp van warmtestoom. Vernevelaar produceert water of medicijnen in de lucht van de patiënt. Ze meten ook het volume van de uitgeademde lucht en sturen een alarm om de expiratie te stoppen en de inspiratie te starten. Ondertussen trekt de luchtcompressor via het inlaatfilter ruimtelucht aan. Ze sluiten de bovenste uitlaatklep van de balgkamer. Vanwege het gewicht van de balg, opent de onderste kamer en geeft de hoofdsolenoïde opdracht om de inlaatklep van de kamer te sluiten. Het volume van de uitgeademde lucht wordt aangegeven met behulp van spirometeralarm. De uitgeademde lucht bereikt de hoofdsolenoïde via uitlaat 2. De systeemelektronica schakelt de solenoïde uit bij het verstrijken van de eindpatiënt.